Warunki dostawy towaru zgodnie z INCOTERMS® 2020

Międzynarodowa Izba Handlowa, zlokalizowana w sercu Paryża, wydała zaktualizowane przepisy, znane jako INCOTERMS 2020 (Międzynarodowe Warunki Handlowe). W tej lekcji poznasz reguły, które służą jako niezbędne wytyczne w handlu międzynarodowym.

Jest to inicjatywa International Chamber of Commerce, organizacji łączącej przedsiębiorców z ponad 100 krajów świata. Incoterms definiują szczegółowe warunki dostaw towarów, działając jako kompendium zasad dla firm, zarówno tych eksportujących jak i importujących. Wprowadzenie tych reguł miało na celu ułatwienie współpracy handlowej pomiędzy partnerami biznesowymi z różnych krajów, precyzując role i odpowiedzialności obu stron – kupującego i sprzedającego.

W skład tych regulacji wchodzą kluczowe aspekty, takie jak sposób transportu, miejsce dostawy towaru, kwestie ubezpieczenia, formalności związane z cłem, przeniesienie ryzyka, a także podział kosztów czy zasady załadunku i rozładunku.

Z 11 reguł Incoterms, siedem z nich (EXW, FCA, CPT, CIP, DAP, DPU oraz DDP) jest uniwersalnych i można je stosować niezależnie od środka transportu – lądowego, powietrznego, wodnego czy intermodalnego.

Natomiast cztery pozostałe (FAS, FOB, CPR, CIF) dedykowane są wyłącznie dla transportu morskiego.

Kluczowym elementem w handlu międzynarodowym jest określenie, która ze stron ponosi koszty transportu między krajem wysyłki a miejscem docelowym. W przypadku reguł EXW, FCA, FAS oraz FOB to kupujący jest odpowiedzialny za koszty. Natomiast reguły CPT, CFR, CIP, CIF, DAP, DPU i DDP obciążają sprzedającego tymi kosztami.

Innym ważnym aspektem jest moment przeniesienia ryzyka związanego z transportem. Większość reguł, takich jak EXW, FCA, FAS, FOB, CPT, CFR, CIP, oraz CIF, przewiduje, że ryzyko jest przenoszone w kraju pochodzenia towaru. Z kolei dla reguł DAP, DPU i DDP ryzyko jest przenoszone w miejscu docelowym, czyli w kraju przeznaczenia towaru.

Mając na uwadze powyższe wytyczne, firmy mogą dokładnie określić warunki swoich transakcji, minimalizując ewentualne nieporozumienia i ryzyko związane z handlem międzynarodowym.

1. EXW (EX Works – z zakładu – oznaczone miejsce): Jest to warunek, w którym sprzedający ma najmniejszy zakres obowiązków. Jego jedynym zadaniem jest udostępnienie towaru w wyznaczonym miejscu. Cała odpowiedzialność za organizację transportu, koszty przewozu oraz ryzyko związane z przewozem spoczywa na kupującym. Ponadto to kupujący odpowiada za załadunek towaru oraz wszelkie formalności eksportowe.
2. FCA (Free Carrier – dostarczony do przewoźnika – oznaczone miejsce): Jeśli towar ma być przekazany w siedzibie sprzedającego, jego obowiązkiem jest jedynie załadowanie towaru. W przypadku innego miejsca dostawy, sprzedający dostarcza towar pod wskazany adres. Odpowiedzialność za organizację transportu spoczywa na kupującym, który również przejmuje ryzyko po otrzymaniu towaru. Warto dodać, że sprzedający dostarcza niezbędne dokumenty i ponosi koszty związane z formalnościami celnymi eksportowymi.
3. FAS (Free Alongside Ship – dostarczony wzdłuż burty statku): oznaczony port załadunku): Jest to warunek specyficzny dla transportu morskiego i żeglugi śródlądowej. Tutaj sprzedający odpowiada za dostarczenie towaru wzdłuż burty wyznaczonego statku w konkretnym porcie. Do tego momentu ponosi wszystkie koszty i ryzyko związane z przewozem, a także zajmuje się odprawą celną eksportową. Po umieszczeniu towaru obok statku, obowiązki i ryzyko przechodzą na kupującego.
4. FOB (Free on Board – dostarczony na statek – oznaczony port załadunku): Podobnie jak FAS, ta reguła jest stosowana tylko w transporcie morskim. Sprzedawca jest odpowiedzialny za dostarczenie towaru na konkretny statek w określonym porcie. Wszelkie ryzyko i koszty ponosi do momentu załadunku towaru na pokładzie. Po załadunku na statek, odpowiedzialność i ryzyko przechodzi na kupującego. Sprzedawca zajmuje się formalnościami eksportowymi, podczas gdy kupujący – importowymi.
5. CPT (Przewoźne opłacone do – oznaczone miejsce przeznaczenia): w momencie, gdy sprzedający przekazuje towar przewoźnikowi w wyznaczonym miejscu, ryzyko poniesienia strat przechodzi na kupującego. Niemniej jednak, to sprzedający pokrywa koszty przewozu aż do miejsca przeznaczenia. Koszty związane z wyładunkiem pokrywa kupujący. Ciekawostką jest fakt, że CPT jest tzw. regułą dwupunktową, co oznacza, że miejsca przeniesienia ryzyka oraz kosztów są od siebie niezależne.
6. CFR (Koszt i fracht – oznaczony port przeznaczenia): Ta reguła jest specyficzna dla transportu morskiego oraz żeglugi śródlądowej. Sprzedający odpowiada za dostarczenie i załadunek towaru na statek w odpowiednim porcie, a także za wszelkie koszty z tym związane. Chociaż sprzedający płaci za fracht, nie bierze na siebie ryzyka dostarczenia towaru do portu docelowego. Od momentu załadunku, ryzyko przechodzi na kupującego.
7. CIP (Przewoźne i ubezpieczenie opłacone do – oznaczone miejsce przeznaczenia): ta reguła jest zbliżona do CPT, ale z dodatkowym zobowiązaniem sprzedającego do ubezpieczenia towaru i poniesienia z tym związanych kosztów. Dowód ubezpieczenia musi być dostarczony kupującemu.
8. CIF (Koszt, ubezpieczenie i fracht – oznaczony port przeznaczenia): specyficzna dla transportu morskiego, jest rozszerzeniem reguły CFR, gdzie sprzedający ma dodatkowe zobowiązanie do ubezpieczenia towaru i musi dostarczyć dowód ubezpieczenia kupującemu.
9. DAP (Dostarczone do miejsca – oznaczone miejsce): sprzedający jest zobowiązany dostarczyć ładunek do wskazanego miejsca przeznaczenia w kraju importera i udostępnić go kupującemu. Wszelkie koszty związane z przewozem towaru do wyznaczonego miejsca pokrywa sprzedający. Ponadto ma obowiązek pokrycia kosztów związanych z odprawą celną eksportową oraz odprawami tranzytowymi. Ryzyko uszkodzenia lub utraty towaru przechodzi na kupującego w chwili dostarczenia. Kupujący odpowiada za odprawę celną importową oraz za wyładunek towaru z pojazdu transportowego.
10. DPU (Dostarczone do miejsca, rozładowane): odpowiada za założeniami reguły DAT określonymi w Incoterms 2010. Oczekuje się, że sprzedający nie tylko dostarczy towar do określonego miejsca w kraju importera, ale także zorganizuje jego wyładunek z pojazdu czy środka transportu. Sprzedający ponosi wszelkie koszty związane z transportem oraz odprawą celną przy eksporcie. Natomiast kupujący przejmuje odpowiedzialność i ryzyko związane z potencjalnym uszkodzeniem lub utratą towaru w momencie, gdy jest on już rozładowany i dostępny do odbioru.
11. DDP (Dostarczone, cło opłacone – oznaczone miejsce przeznaczenia): to reguła, która nakłada na sprzedającego najwięcej obowiązków. Musi on dostarczyć towar, opłacić wszelkie cła i opłaty, a kupujący ponosi jedynie koszty związane z wyładunkiem.
12.  

Sprawdź kolejną lekcję – Skróty transportowe potrzebne do przyśpieszenia komunikacji >>

Żródła: https://www.biznes.gov.pl/pl/portal/00622